ماه شعبـان المعظم شـد تمــــام
از افق  کم کم  نمایان شد صیام

سفره شعبـان دگـر برچیده شد
تا هلال مــاه رحمت  دیده شـد

ماه شعبان ماه ختم الانبیاست
مــاه  میــلاد  معـز الاولیــاست

رفت  ماه  حضرت ختمی مآب
چشم گردون از فراقش پر زآب

میرود شعبان مـه پاک رسـول
مــاه گل های گلستـان بتــول

دوریش برما بسی دشوار باد
هر کجا رفتی  خدایش یار باد

می­رسد سال دگر باعشق وشور
ماه  شعبان  ماه  رحمت  ماه  نور

لیک عمر ما شود روزی تمام
چون دهد پیک اجل بر ما پیام

پس بیــا قدر مـه شعبــان بدار
تا که هستی زنده ای پرهیزگار

می­رسد اینک ببین مـاه صیـام
ماه  توبه  ماه  محبوب  صیـام

می وزد بوی دل انگیز نسیم
خیز در کوی هوالهو شو مقیم

ای گنه کـار به دام افتاده خیــز
اشک حسرت بر در این خانه ریز

می­دهد راهت خــدای چاره ساز
می کند  درب  سرایش  بر تو باز

از ندامت  اشک  خود جاری نما
تا سحرگاهان سویش زاری نما

دست ابلیس و شیاطین بسته است
روزه دار  از دام شیطان  رسته است

درب توبه  باز باشد این زمان
رو نما ای دل بسوی آسمـان

صبحگاهان در قیام و  در رکوع
کن تضرع با خضوع و با خشوع

پشت این در شو مقیم و در بزن
گو به صاحب­خانه بر من سر بزن

صاحب این خانه باشد ذوالکرم
مقدم  مهمان  بدارد  محترم

ربنـا انـا سمعنــا از سمــا
میرسد بانگ منادی بهر ما

ربنا  اغفر لنــا  آید  به  گوش
دیگ رحمت آمده اینک بجوش

خیز و ازاین فیض رحمانی بچش
بـر معاصی خط  بطلانی  بکـش

گر در این مه توبه ات گردد قبول
هم خدا خشنود گردد هم رسول

من که (مقدادم) ندارم توشه ای
شاید از این مه بچینم خوشه ای

شاعر ذاکر اهلبیت سیدرضا راستگو  (کاشان)

تخلص (مقداد)