متنی برگرفته از وبلاگ آفاق ظهور   که درونمایه این متن حقوقی که برای اقلیتهای مذهبی در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی تعریف شده است را به عنوان گوشزدی برای مسولین فرهنگی یادآوری می کند که مبادا در کشوری اسلامی این اقلیتها پای خود را از اختیارات قانونی خود فراتر نهند ...

بعد از خواندن و نگاه کردن به خبر و تصاویری درد آور،به سرعت سراغ قانون اساسی کشور رفتم ،تا ببینم من اشتباه می کنم یا این رقاصان حرفه ای ...
این شد که رفتم سراغ قانون مربوط به اقلیت های عزیز،تا بیشتر بفهمم که این عزیزان حق چه فعالیت های رو در کشور عزیزمون دارند

هر چند که اصل 12 قانون اساسی دین رسمی کشور را دین اسلام و مذهب اثنی عشری می داند اما اصل 13 نیز اقلیت های دینی رسمی کشور را ابتدا معرفی نموده و بیان می دارد که آنها در حدود قانون در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آیین خود عمل می کنند. به هر حال چنین به نظر می رسد که در این بخش 4 حق عمده برای اقلیت های دینی در کشور ما در نظر گرفته شده است.

1- آزادی انجام مراسم دینی: در اصل 13 قانون اساسی به آزادی انجام مراسم مذهبی تصریح شده و عملاً نیز پیروان این سه دین با داشتن کلیساها و کتیبه های متعدد و آتشکده ها، مراسم و آیین مذهبی خود را به پا می دارند.
2- تشکیل انجمن: طبق اصل 26 قانون اساسی اقلیت های دینی می توانند مطابق ضوابط دارای انجمن و جمعیت باشند.
3- اجرای مقررات مذهبی خویش در احوال شخصیه: احوال شخصیه یعنی ازدواج، طلاق، ارث و وصیت که در این موارد، اقلیت های دینی مقررات مربوط به مذاهب خودشان را عمل می کنند و حتی اگر دعوا و مسأله ای در دادگاه های ایران مطرح باشد قاضی دادگاه طبق قواعد مسلمه مذهبی آنها، موضوع را فیصله می دهد.
4-داشتن نماینده مجلس: طبق اصل 64، زرتشتیان و کلیمیان هر کدام یک نماینده و مسیحیان و آشوری و کلدانی مجموعاً یک نماینده و مسیحیان ارمنی جنوب و شمال هر کدام یک نماینده را انتخاب می کنند.